یه مدتی بود از جمع ایمانداران فاصله گرفته بودم. نه اینکه نخوام، ولی انگار کم‌کم سرد شده بودم. جلسات رو یکی‌یکی از دست دادم، بعدش هفته‌ها گذشت و خودم رو تنها دیدم. درونم پر از خستگی و سنگینی بود، دعا برام سخت شده بود، و حس می‌کردم از اون نوری که یه زمانی توی دلم می‌درخشید، فقط یه خاطره مونده.

اما یه روز، وقتی دیگه واقعاً از درون خسته شده بودم، یه فکری اومد توی ذهنم: «شاید وقتشه برگردی... فقط یه بار برو، ببین چی میشه.» با تردید رفتم به مشارکت هفتگی. راستش، دلم نمی‌خواست کسی متوجه بشه چقدر دور بودم. ولی همون چند دقیقه‌ی اول... انگار خدا منتظرم بود. اون محبت، اون حضور گرم، اون دعاهای ساده اما پرقدرت — قلبم رو لرزوند. یه چیزی درونم شکست و اشک‌هام خودشون سرازیر شدن.

همون شب فهمیدم که خدا هنوز کنارمه، حتی وقتی من ازش فاصله گرفتم. از اون هفته به بعد، هر جلسه شد یه قدم تازه، یه شفا، یه آزادی. احساس کردم زخم‌های درونم دارن التیام پیدا می‌کنن. چیزهایی که سال‌ها باهاشون درگیر بودم، کم‌کم رنگ باختن.

حالا هر بار که به اون روز فکر می‌کنم، فقط شکر می‌کنم. چون خدا از طریق بودن در کنار ایمانداران دوباره زندگی رو به قلبم برگردوند. یاد گرفتم که برکت و قوت، توی همین باهم‌بودنه؛ جایی که خدا در میان ماست.

این هفته توی مشارکت هفتگی‌مون

وقتی حرف از اعتماد به خدا شد، فضا یه جور خاصی شد... یکی از دوستان گفت: همیشه روی تلاش‌های خودش حساب می‌کرد؛ فکر می‌کرد اگر بیشتر زور بزنه، حتماً نتیجه می‌گیره. اما گفت: این پیام باعث شد بفهمه باید بعضی جاها دست از تلاش بی‌وقفه برداره و کار رو بسپاره دست خدایی که وعده داده مراقب ما باشه.

من هم وقتی گوش می‌دادم، احساس کردم خدا دقیقاً داره با من حرف می‌زنه. این روزها نبردهای زیادی رو پشت سر گذاشتم؛ جنگ‌هایی که شاید هیچ‌کس ازش خبر نداره. اما توی همون لحظه فهمیدم امید من فقط به اون خداییه که خودش برای من می‌جنگه.

انگار صدای آرومی درونم گفت: آروم بگیر، من وعده‌هام رو فراموش نکردم! و این فقط یه پیام یا یه صحبت نبود… خدا از طریق کلامش با ما حرف زد. هر آیه، هر جمله، تبدیل شد به صدایی زنده که قلب‌هامون رو لمس کرد. اونجا بود که حس کردیم که خدا خودش در ‌بین ماست و با ما حرف می‌زنه، قوت می‌ده و امید تازه می‌بخشه.

در پایان، وقتی جلسه تموم شد، حس ما فقط «برکت گرفتن» نبود… بلکه یه شهادت زنده بود از کار خدا بین ما.

ما شهادت می‌دیم به خدایی که هنوز وعده‌هاش رو انجام می‌ده، هنوز از طریق کلامش سخن می‌گه، و هنوز هم ما رو برکت می‌ده.

مشارکت هفتگی تو روابط خانوادگی ما واقعاً تاثیرگذار بوده. ما یک خانواده هستیم که با هم مشارکت رو انجام می‌دیم اما قبلاً روابط خیلی خوبی با هم نداشتیم، بیشتر دعوا داشتیم وکمتر با هم حرف می‌زدیم. ولی حالا بعد انجام مشارکت‌ها خیلی چیزها رو یاد گرفتیم. انگار یه نرمی و محبتی توی خانوادمون ایجاد شده. مخصوصاً وقتی با هم دعا می‌کنیم یا درباره‌ی موضوعات جلسات حرف می‌زنیم، انگار پیوندمون محکم‌تر شده. حتی خانومم هم کم‌کم داره یاد می‌گیره که تو سختی‌ها به خدا تکیه کنه، نه به دنیا. همین مشارکت‌ها باعث شده ایشون هم ایمان بیاره و به جمع مشارکتی ما بپیونده! خدا رو شکر برای برکات مشارکت هفتگی.

مشارکت هفتگی ما خیلی غیرمنتظره شکل گرفت و من سورپرایز شدم 
زمانی که ایمان آوردم، خیلی دوست داشتم حداقل یک نفر رو کنار خودم داشته باشم تا با او دعا کنیم باهم کلام خدا رو بخونیم 
به برادرم که ازم کوچیکتر بود خیلی هم دوستش داشتم هر موقع بشارت می‌دادم از مسیح می‌گفتم قبول نمی‌کرد، خیلی دوست داشتم برادرم ایمان بیاره. 
۶ ماه بعد، اتفاق خوبی افتاد، دوست برادرم که سالها بود ازش خبری نبود، بهش پیام داد که می‌خواد اونو ببینه. 
برادرم به من گفت تو هم میای باهم بریم؟ خوب منم 
خوشحال بودم دوست داشتم برم. وقتی رفتیم دوست برادرم شروع کرد از مسیح گفتن برای من جالب بود، اونجا گفتم منم مسیحی هستم یک شور و اشتیاقی اونجا برای خود منم پیش اومد. 
هم من خوشحال شدم هم اون چون هردوتامون تنها بودیم. باهم شروع کردیم به مشارکت و برای برادرم دعا می‌کردیم و دو هفته بعد، خیلی غیرمنتظره خداوند قلب برادر منو لمس کرد و به مسیح ایمان آورد. 
خیلی خیلی خوشحال بودیم و هردوی ما رو سورپرایز کرد خداوند و از خدا تشکر کردیم برای کار بزرگی که برای برادرم انجام داد.

تو به عیسی نیاز داری صاحب‌کار من از وقتی که متوجه شده بودن من یک مسیحی هستم، رفتار مناسبی با من نداشتن. گاهی اوقات حتی جواب سلامم رو هم نمی دادن. بنا به شرایطی من محیط کارم رو عوض کردم و بعدها متوجه شدم که ایشون از همسرش جدا شده و اجازه دیدن بچه‌هاش رو نداره. سالنش رو از دست داده. ثروتش رو و شاید تمام چیز‌هایی که روزی بهشون فخر می‌کرد. توسط یکی از دوستان مشترک ما به جلسات هفتگی ما دعوت شدن و وقتی که ما با همدیگه چشم تو چشم شدیم فقط تونستم یک چیز رو بهشون بگم و اون این بود که: تو به عیسی نیاز داری. یک لحظه مکثی کردن و زدن زیر گریه. توی همون جلسه بود که حضور خدا قلبش رو پراز آرامش کرد و قلبش رو به عیسی مسیح تسلیم کرد. و میگفت که ماهاست که از خونه بیرون نیومده بود و احساس تنهایی زیادی داشت. بهش گفتم تو دیگه دختر خدا هستی و عضوی از خانواده الهی. بیا مشارکت هفتگی و لطفاً تنها نمون. تو همون جلسه همه با اتحاد براش دعا کردیم. ایمان دارم که از طریق این با هم بودن‌ها میتونه از دل این شرایط سخت بهتر و راحت‌تر عبور کنه.

اگر مایل هستی تجربه مشارکت حضوری داشته باشی، روی دکمه زیر بزن!

شهادت من از انجام دادن تمرین های کاربردیه مشارکته و تشویق میکنم حتما انجام بدین. یک بار توی مشارکت، موضوع درباره‌ی وقت‌گذاشتن با خدا بود. من خیلی با خدا وقت نمیگذاشتم پس قرار شد حتی یک قدم کوچیک روزانه برداریم. با خدا و کلام خدا وقت بگذاریم. من تصمیم گرفتم هر روز ده دقیقه با خدا وقت بگذارم و با این قدم کوچیک ۱۰ دقیقه ای شروع کنم. انجامش دادم و دیدم چقدر آرامش  گرفتم. این قدم‌ها شاید کوچیک به نظر بیان، اما وقتی جدی بگیریمشون تأثیر خیلی بزرگی دارن.

اگر مایل هستی تجربه مشارکت حضوری داشته باشی، روی دکمه زیر بزن!

توی یکی از مشارکت‌های هفتگی قدم عملی این بود: هر جایی که در هفته میریم لحظه‌ای صبر کنیم و بعد شروع کنیم صلح و آرامش مسیح رو اونجا اعلام کنیم.سعی میکردم هر جایی که میرم اون قدم عملی رو انجام بدم و شاهد این بودم خدا چطور کار میکنه. اگر توی کارم مشکلی به وجود میومد به طور شگفت انگیزی حل میشد و خدا خیلی بهم برکت داد. وقتی توی موقعیت‌های مختلف دعا میکردم و صلح و آرامش رو اعلان میکردم کارم به شکل شگفت‌انگیزی پیش میرفت. دوست عزیزم قدم‌های عملی مشارکت هفتگی رو جدی بگیر! خدا به طور عجیبی وقتی ما قدمی برمیداریم ما رو برکت میده.

اگر مایل هستی تجربه مشارکت حضوری داشته باشی، روی دکمه زیر بزن!

از همون نوجوانی دوست داشتم که مردم دلشون برام بسوزه و دوستم داشته باشن. توی ۲۱ سالگی رفتم سمت مواد مخدر و بازم دلیلش این بود که بتونم توجه همه رو به خودم بگیرم. خیلی کارها کردم مثل دزدی، فرار از خونه، به دفعات زیاد خودکشی، مهمونیها و شب نشینی‌ها، و خیلی کارهای اشتباه... به مرور اعتیاد پیدا کردم و اعتیادم شدید شد و خانوادم با اجبار بردنم برای ترک.
همیشه به مامانم می‌گفتم تو مسبب تمام بدبختی‌های منی.
شده بودم باعث شرم و خجالت خانواده… دکترم به خانوادم گفت که برای درمان، بهتره که تو بیمارستان اعصاب و روان مدتی بستری بشم و برای منم فرقی نمی‌کرد که خونه باشم یا تو بیمارستان. 
مدتی بود که دیگه مامانم بهم فحش نمی‌داد و نفرینم نمی‌کرد. ازش پرسیدم: خسته شدی اینقدر نفرینم کردی و نفرینت نگرفت؟ گفت نه، برات دعا می‌کنم! گفت مسیحی شدم. اولش مسخرش کردم اما چند روز بعدش بهش گفتم اگه خواستی کلیسا بری منم باهات میام. وقتی وارد شدم اینقدر همه بهم محبت کردن و بهم حس خوبی دادن که تا آخرش نشستم. یک خانمی بهم گفت ! میدونی خدا عاشقته؟ میدونی که تو رو تا حد حسادت دوست داره؟ 
این سوال دقیقا همون چیزی بود که من می‌خواستم! یعنی مورد توجه باشم! تو جلسه بعد که با مامانم رفتم من هم قلبم رو به عیسی تسلیم کردم.
از اون روز همه چیز توی زندگی من تغییر کرد. چون میدونستم عیسی به من توجه داره و من براش مهم هستم.
من الان با شناخت بیشتر از عیسی میدونم که خدا من رو شفا داده. الان میفهمم که چرا همیشه خودکشی‌هام ناموفق بود! از طریق من چند نفر با عیسی آشنا شدن و عیسی رو پذیرفتن..
دکترم هم هنوز از این تغییر من در تعجبه و به اونم گفتم که عیسی مسیح من رو شفا داده!

اگر مایل هستی تجربه مشارکت حضوری داشته باشی، روی دکمه زیر بزن!

مدتی بود از جمع مشارکتیمون فاصله گرفته بودم و به مصرف الکل پناه برده بودم تا جایی که کارم به بیمارستان کشیده شده بود. یه شب به یکی از اعضای مشارکت هفتگیمون زنگ زدم و فقط گریه و شکایت می‌کردم. توی ذهنم چراهای بی‌جواب زیادی داشتم. مثلا می‌گفتم: چرا پدر آسمانی من رو نمی‌بینه؟ چرا حالم خوب نمی‌شه؟ و یه عالمه چرا های دیگه. اون شخص فقط به حرفام گوش کرد و در نهایت گفت: ما برای گذشته‌ی تو کاری از دستمون بر نمیاد ولی بدون که باهات همدردی می‌کنیم. در مورد گذشته‌ات کاری از دستمون بر نمیاد چون گذشته! اما برای امروزت ما اینجاییم تا دستتو بگیریم. از اون چهار دیواری که خودت و توش حبس کردی و گریه می‌کنی بیا بیرون و دوباره به مشارکت برگرد! همین یک جمله برام کافی بود و منو تکون داد. از همون موقع تصمیم گرفتم دوباره به جمع مشارکتیمون وصل بشم. از اون روز دارم می‌بینم که هر روز یک راه تازه داره برام باز می‌شه. برای شغلم،  مسائل مالیم و خیلی چیزای دیگه…همه چیز داره برام معجزه‌وار فراهم می‌شه! دیگه الکل مصرف نمی‌کنم و خدا داره منو محبت می‌کنه. از اون روز بود که فهمیدم وقتی خدا میگه ما در مسیح اعضای یک بدنیم یعنی چی.
خدا رو شکر می‌کنم برای این جمع مشارکتی که داریم و باعث شد همه چیز توی زندگیم تغییر کنه!

اگر مایل هستی تجربه مشارکت حضوری داشته باشی، روی دکمه زیر بزن!

صدای موشک اومد و همه توی خیابون‌ها ترسیده بودن. همونجا شروع کردم به پرستیدن خدا و در همون حین یک خانواده چهارنفره رو دیدم که خیلی ترسیده بودن. رفتم پیششون وگفتم اجازه میدین براتون دعا کنم؟ اونا قبول کردن و بعد از دعا کردن از عیسی مسیح بهشون گفتم و یکی از اونها همونجا قلبش رو به عیسی مسیح داد!
همون‌ جا با آقایی حدودا ۳۵ ساله آشنا شدم و ایشون گفت: عیسی هم شخص خوبیه! بیشتر از عیسی بهش گفتم و در نتیجه ایشون هم قلبش رو به عیسی داد. 
و دو تا خانواده ی دیگه رو هم همینطور بشارت دادم. این همون پادشاهی خدا و آزادی و نجاتیه که داره میاد تو ایران.