سال‌ها پیش، در ایران دوستی داشتم که نقاشی بسیار زبَردست بود. تا به‌حال کمتر کسی را دیده‌ام که بتواند با این سرعت و مهارت بر بوم یا دیوار و یا بر هر شیء دیگر نقاشی کند. هر بار که طرحی آغاز می‌کرد گویی معمایی سر به مُهر برای من بود. وقتی از او می‌پرسیدم که اسم یا موضوع طرح چیست فقط لبخندی می‌زد و می‌گفت: «صبور باش، خواهی فهمید.» و بعد دست به کار می‌شد. رنگ‌های تیره و روشن را به هم مخلوط می‌کرد و به اصطلاح نقاشان پس‌زمینه را آماده می‌ساخت. چشم‌تان روز بد نبیند، من از دیدن این رنگ‌های در هم و برهم و عجیب و غریب افسرده می‌شدم و دائم از خودم، و او، می‌پرسیدم که این دیگر چیست؟ راستش نه خودم جواب را می‌دانستم و نه دوستم جوابی می‌داد. می‌دانستم که طرح جالبی در فکر اوست ولی از آنجا که نمی‌توانستم آن را حدس بزنم عذاب می‌کشیدم. کم‌کم رنگ‌های دیگر بر این زمینۀ عجیب و غریب نقش می‌بست. قله‌های برف‌گرفتۀ کوه‌ها به‌تدریج آشکار می‌شد، چند پرنده (شاید کلاغ) در آسمان به پرواز درمی‌آمدند، زمینۀ زیبای مرغزارِ باطراوت و سرسبز با چند آهوی در حال چَرا پدیدار می‌شد. پیش خودم فکر می‌کردم که حالا می‌توانم طرح را حدس بزنم. برخی مواقع دوستم قدری عقب می‌رفت و از دور به منظره نگاه می‌کرد. سپس به جلو می‌رفت و قسمتی از نقاشی را کاملاً پاک می‌کرد! من با صدای بلند می‌گفتم: «نه این کار و نکن، خیلی زیباست!» می‌گفت، «نگران نباش، زیباتر نیز خواهد شد.» راستش به سختی می‌توانستم جلوی احساسات خودم را بگیرم، و از آنجا که در زمینۀ هنر و مخصوصاً نقاشی هیچ عطایی نصیبم نشده، فکر می‌کردم که همه چیز نابود شده! آخر چطور ممکن است چیزی زیباتر بتوان خلق کرد؟ به هر حال استاد به کار خود ادامه می‌داد. کم‌کم مزرعه و خانه و دوشیزگان زیبای لب چشمه و غیره، همه ظاهر می‌شدند. تنها چیزی که این سفر یک ساعته برای من داشت اضطراب، نگرانی، سؤال و باز هم سؤالات بیشتر بود! اما در پایان ثمرۀ کار استاد به تمامی این نگرانی‌ها و سؤالات پاسخ می‌داد.