معمولاً ایام عید میلاد مسیح همراه با دید و بازدیدها است. دیدار اقوام و دوستان طراوت خاصی به کریسمس می‌بخشد. مسیحیان در این ایام به‌یاد می‌آورند که خداوند، خالق آسمان و زمین در عیسای مسیح به دیدار بشر مخلوق خود آمد. بلی، تولد مسیح یادآور فیض و محبت خداست. اما ما چگونه باید به دیدار یکدیگر بشتابیم؟ چگونه می‌توان دیدارهای خود را سرشار از فیض و محبت خدا کرد؟

در انجیل لوقا، پیش از تولد عیسای مسیح، با دو زن روبرو می‌شویم که هر یک در بحران و چالش خاص خود بسر می‌بردند. یکی سالخورده، دیگری جوان، یکی به حسب نصب همسر، جزءِ خادمان قوم محسوب می‌شد و دیگری کاملاً گمنام. ولی هر دوی آنان، به شکل معجزه‌آسایی باردار می‌شوند. اما نزد خلق، بارداری مریم نه معجزه بلکه مایۀ شرم تعبیر می‌شد. در این فضای تاریک که خیانت تنها تفسیر آن قلمداد می‌شود، مریم به‌سراغ الیزابت می‌رود تا شاید برای اندک زمانی از نگاه‌های پر از اتهام و سرشار از سوءظن خلق در امان باشد. این دیدار، فضای تیرۀ پیشین را به فضایی آکنده از نور تبدیل می‌کند که در آن پذیرش، شادی، ایمان و حضور خدا در جای جای آن نهفته است. بلی، مریم سه ماه در چنین فضایی بسر می‌برد. فضایی که در آن دوستی، پشتیبانی و گرمای ملاقات الیزابت، مریم را آماده می‌کند تا باز به‌سوی جهان پر از ابهام قبلی بازگردد. مریم در دیدار با الیزابت آزادی را تجربه می‌کند.

جهانی که در آن بسر می‌بریم، مالامال از خشم، احساس تقصیر، ناامنی، بیگانگی و سوءظن است. بیایید در این ایام به‌مدد خدا همچون الیزابت فضایی را به‌وجود آوریم که گرانباران در آن احساس سبکی کنند و در آن خدا را همچون مریم بستایند. بیایید در این کریسمس، طریق دیدار خود را تعمیق بخشیم.