چندی پیش با شخصی ملاقات داشتم که از جمع کلیسایی کنار رفته بود و به این اعتقاد رسیده بود که خود و خانه‌اش کلیسا است و نیازی به پیوستن به یک جماعت کلیسایی در خود احساس نمی‌کند. نمی‌دانم این اعتقاد جدید واقعاً در قلب او ریشه داشت و یا اینکه بهانه و دستاویزی بود برای فرار از کلیسا و جماعت ایرانی!

آنچه که تا به‌حال من از خُلق و خوی ایرانیان درک نموده‌ام این بوده که در فرهنگ ایرانی کنار هم گرد آمدن جایگاه و ارزش خاصی برای خود دارد. و این امتیاز خوبی است که ما از هر فرصتی برای جمع شدن استفاده می‌کنیم. حال به‌هر علتی هم که شده باشد چندان مهم نیست. مهم این است که در کنار هم شریک شادی و غم‌های یکدیگر باشیم. احتیاج ما را وادار می‌کند که دیگری را در کنار خود داشته باشیم. کسی که ما را دلگرم و تشویق نماید و در مشکلات و بحران‌ها با پند و اندرزی هوای ما را داشته باشد.
دنیای امروز بشر را به‌سوی انزواطلبی سوق می‌دهد.

گویی بشریت در اثر درگیری با مشکلات درونی و پیرامون خود کمتر برای رفتن به‌سوی دیگران تمایل نشان می‌دهد. این امر به‌وضوح در کشورهای غربی محسوس است که تا حدودی می‌تواند روی ایرانیانی که در این کشورها زندگی می‌کنند تأثیر بگذارد. و این را در شهادت افراد زیادی می‌بینیم که برای بار اول به یک جمع کلیسایی ایرانی پا نهاده‌اند. گویی این افراد پا به درون جامعه‌ای می‌گذارند که خود را با آن تا حدودی بیگانه و غریب می‌بینند. و این بیگانگی در جهت مثبت عمل می‌کند زیرا که محبت جمعی و جوّ بسیار سالم، افراد را نسبت به علت اصلی این مشارکت‌ها کنجکاو می‌گرداند و این خود تبدیل به عاملی می‌شود برای اعتراف ایمان شخص به عیسی مسیح، کسی که خود کانون و علت اصلی این جماعت‌هاست. این حقیقت بسیار بزرگی است که یک جمع کلیسایی بدون اینکه کار بشارتی خاصی انجام دهد، صرفاً به‌خاطر حضور خود شهادتی برای صید جانها است.

جمع کلیسایی با نشان دادن محبت و همبستگی گروهی هویتی تازه به فرد می‌دهد که خود را در عین داشتن هویت فردی، وابسته به یک جامعۀ مشارکتی ببیند. و این چیزی است که کلام خدا از ما می‌خواهد. حقیقتاً که زندگی اصیل مسیحی عبارت است از زندگی در یک جامعه و مشارکت مسیحی.

در تجربیات خدمات کلیسایی می‌بینیم که رشد روحانی نیز زمانی بیشتر شکل می‌گیرد که شخص خود را در درون یک جمع مسیحی ببیند. حضور در یک جمع به ما نشان می‌دهد که ما در پرورش ثمرات روح در خود تا چه حد موفق بوده‌ایم. حتی مشکلاتی که در این برخوردها بروز می‌کند نیز در جهت رشد و تقویت روحانی ما عمل می‌کند. روح‌القدس به میزان زیاد از طریق ایمانداران دیگر در ما عمل می‌کند. حتی اگر به مشکل ارتباطی با دیگران نیز برخوردیم کنار نرویم بلکه مشکل را در همانجا که هستیم حل کنیم.

دعای من و آرزویم این است که ما هر چه بیشتر در رشد جماعت‌های کلیسایی خود بکوشیم و سعی کنیم هر یک از ما در رشد آن نقشی مؤثر ایفا نماییم. با این همه برکات و توجهی که از خداوند می‌بینیم سعی کنیم به‌جای فرار و رفتن به انزوای خود، در هر چه بهتر شدن جمع کلیسایی کوشا باشیم و مشارکت‌ها را تبدیل به فضای مساعدی نماییم. فضایی که بقیۀ هموطنان نیز با کنجکاوی جلب آن گردند و مسیح را در میان مشارکت‌های ما زنده ببینند و قبل از اینکه ما سخنی بگوییم، احتیاج روحانی خود را به نجات‌دهندۀ جهان احساس کنند و او را به قلب خود پذیرا شوند.