با نگاهی به رویدادهای زمان تولد عیسی، به سلسله وقایع ضد و نقیضی برمی‌‌خوریم که به موازات هم در جریانند و بدون شک با تصویری که معمولاً از تولد یک نوزاد در ذهن داریم مغایرت دارند. از یک سو به وقایعی پرجلال و شادی‌‌بخش برمی‌‌خوریم: پادشاهی در حال مولود شدن است تا به ناله‌‌های مردم دردمند رسیدگی کند. فرشتگان سرودخوانان مژدۀ خوش ظهور نجات‌‌دهنده را به شبانان اعلام می‌‌کنند. پیشگویی‌‌های انبیا سرانجام در حال تحقق است و روح‌‌القدس پس از چهارصد سال سکوت به‌‌طرز عجیبی در پسِ تمام وقایع فعال است. عهد و پیمان قدیم در حال جایگزینی با عهد جدیدی است که انبیای اسرائیل از صدها سال قبل درباره‌‌اش نبوت کرده بودند. بارداریِ حیرت‌‌انگیز و منحصر به‌‌فردِ مریم را شاهدیم. پایان انتظار برای شمعونِ خداترس را می‌‌بینیم که تنها معنابخش زندگی‌‌‌‌اش، دیدار با عیسای نوزاد بود. حتی دنیای غیریهودی نیز از عظمت این واقعه بی‌‌تأثیر نمانده است. ستاره‌‌شناسانی از شرق با شور و هیجان راهی سفری دور می‌‌شوند تا به پادشاهی که ستاره‌‌اش را دیده‌‌اند ادای حرمت کنند و هدایایی گرانبها تقدیمش نمایند. چه لحظۀ پرجلالی! خدایی که از دیده‌‌‌‌ها نهان بوده، اینک در حال برگرفتنِ نقاب از چهرۀ خویش است.

اما در بطن همۀ این وقایعِ شادی‌‌بخش و پرجلال، ظلمتی غلیظ و مرموز نیز در حال خود‌‌نمایی است. شیطان که پادشاهی خود را در خطر می‌‌بیند سخت می‌‌کوشد با دسیسه‌‌هایش این نمایش قدرت الاهی را ناکام سازد و منجی بشریت را از صحنه حذف کند. هیرودیس از استشمام بوی ناخوشِ رقیبی تازه نمی‌‌تواند آرام سر بر بالین بگذارد، و از دردِ این سوءظن هزاران نوزاد بی‌‌گناه را از دم تیغ می‌‌گذراند. و گویا پیام فرشته به مریم چندان هم مسرت‌‌بخش نبوده! زمزمۀ رابطه نامشروع بر سر زبان‌‌هاست و سایۀ ننگ و رسوایی آنقدر سنگین است‌‌ که اگر دخالت فرشتۀ خدا نبود حتی نامزد صالح و خداترس مریم نیز چاره‌‌ای جز ترک او نداشت. مریم و یوسف در میان نگاه‌‌های شکاک و توبیخ‌‌آمیز اطرافیان، به دیار غربت می‌‌گریزند و در به در دنبال سرپناهی هستند. درد زه شروع شده و زمان زایمان رسیده است، اما نه قابله‌‌ای هست و نه قوم و خویشی در کنار مادر! عاقبت در فضای آخوری پست و محقّر، صدای گریۀ نوزادی طنین می‌‌افکَنَد...