در شهر محبت همه را دار کشیدند  

                              بر دار سر کوچه و بازار کشیدند

افکنده به خاکند ولی بر سر افلاک   

                              نقش همه را بر در و دیوار کشیدند

آنجا که طبیبان بنشستند برِ بیمار

                               بیرون همه را از برِ بیمار کشیدند

هر غنچه که لب را بگشود و سخنی گفت 

                              بر گفتۀ او خار چه بسیار کشیدند

قومی ز ترحم عجبا بر سر مردم 

                               دستی که کشیدند چه آزار کشیدند

اوراق مزامیر که داود سرودش 

                                بر هر ورقش پنجۀ انکار کشیدند

هر چهره که از پردۀ تقدیر در آمد 

                               بر معنی آن پردۀ پندار کشیدند

از خون دل و دیده ما بود درین شهر

                            راهی که پی دیدن دلدار کشیدند

اعجاز محبت بنگر زنده کند باز

                            آن را که سر دارد دو صد بار کشیدند

                                                                       قراچه‌داغی